उभारू गुढी मानव्याची

मी रचतो पाया गुढीचा, माझ्या तृप्त समृद्ध प्रासादात
आणि सौधातून पाहतो त्यांना जगण्याचा प्रयत्न करताना
दिसताहेत ते सर्व मला उघड्या आकाशाखाली
जीर्ण वस्त्रे, पोट खपाटी, नजरेत पराभव कोंडताना..

गुढी ल्याली आहे भरजरी वस्त्रे, सांगते संपन्नता तुडुंब
आत्ममग्न मी, डोळेही बंद, भोगतो सुखाचे तरंग
जरी डोळे बंद तरी येते आहे कानी एक आर्त
नाही कमरेला वस्त्रे, त्यांना लज्जारक्षणाचीही भ्रांत

माझ्या गुढीखाली तेवतो खरे दिवा शुभ्रवात
नाही ज्ञानाचा प्रकाश, ना कणवेची ऊब येथे उरात
पाळतो परंपरा रूढी, अभिमान त्यांचा सांगतो
पण असल्याच रुढींखाली त्यांचा सन्मानही गाडतो

उभारायचीच जर गुढी तर उभारू मानव्याची
एका माणसाने दुसऱ्याला माणूस म्हणून स्वीकारल्याची..