प्रेमाचे भाषांतर

मटाच्या या भाषांतराच्या मी तर प्रेमात पडलोय. पण कथेत काहीतरी कमी पडतंय असं वाटत होतं. त्या पूर्णत्वासाठी पुढील खटाटोप...

अगदी फुटलेल्या पहाटे फोनची घंटा वाजली. या लोकांना आयुष्य नाही बहुतेक. शाप देत मी फोनला उत्तर दिले.
"हो? कोण आहे ते?"
"तर्क कर बघू?" रेषेच्या दुसऱ्या टोकाला स्त्री होती.
तोच तो चूक न करण्याजोगा आवाज.
दोन हजार सालाच्या पूर्व हिवाळी सत्रात आम्ही भेटलो होतो. भारतातून तो फोन आला आणि मी जवळ जवळ अत्यानंदाच्या अवस्थेत गेलो होतो. तिची भव्य, चमकदार अशी छबी माझ्या डोळ्यांसमोर उभी राहिली.
"भपकेबाज मनुष्या, मला विमानतळावर उचलायला येशील ना?" तिने विचारले होते.
"नक्कीच येईन. तुझ्या उड्डाणाचा सविस्तर तपशील कळव. मी दिवस मोजतोय!" मी.
आणि मग तो दिवस उजाडला होता. एखाद्या निष्णात नमुन्याप्रमाणे चालत ती फाटकातून बाहेर आली होती. तीच ती राजकन्येची कृपा तिच्या प्रत्येक हालचालीत होती. मोटारीच्या मुख्य दिव्यांच्या प्रकाशझोतात अचानक आलेल्या हरणाप्रमाणे मी थिजून तिच्याकडे पाहत राहिलो होतो.
"अभिवादन दुष्टा!" तिच्या खेळमय आवाजाने मी भानावर आलो.
"ए! तिथे!" मी बरळलो.
"ए माझ्या अर्भका! मी तुला कित्ती कित्ती चुकत आलीय माझ्या जुन्या अंड्या!" आठ आण्याच्या नाण्याने नारळ वाजवून पहावा तसे तिने माझ्या डोक्यावर बोटांची हाडे आपटून टकटक केले.
ती पूर्वीपेक्षा कृश दिसत होती. बरीचशी चतुर. तिची ती देखणी मान आणखीच डावीकडे झुकली होती.
"जुन्या मळक्या अक्करमाश्या, तू अजून बदलला नाहीस. आसक्त नजरेनं बघणं बंद कर!"
"जुन्या सवयी मरायला कठीणच.." असं मी डोकं चोळत म्हणालो. तिने मंद अस्फुट स्मित केले.
गाडीत बसल्यावर ती म्हणाली,"तू कसं काय करतोयस माझ्या प्रियकरा? असं दिसतंय की बरं करतोयस".
मी हुंकार भरत म्हणालो,"बरं करतोय मी. लोंबतो आहे आत तिथे.."
तिने ऐकू येईल इतक्या क्षमतेचा उसासा सोडला. काही क्षण मग गरोदर शांततेत गेले. गाडीने हमरस्त्यावर एंट्री घेतली होती. मग तिने खांदे उडवले आणि म्हणाली,"पिळू दे ते! तू सांग, सध्या काय वाचनात आहे?"
मी गारठलो. डावीकडे झुकून चालता चालता मी नकळत उजवीकडे कलंडलो होतो. अलाईनमेंट गेलेल्या जुन्या मालवाहू ट्रकप्रमाणे.
"सध्या तरी हनुमान फाॅर्टीजशिवाय काही वाचन होत नाही मधा!"
"काय!!? माझा रक्ताळलेला पाय!" ती किंचाळली. मी घाबरून गाडी सर्वात उजवीकडील कमी वेगाच्या आळीत घातली.
"अरे, जमिनीखालील नोंदी, जनावरांचा मळा, गोठा कार्यक्रमावरील टीका - असल्या साहित्यावर वाढलो आपण! तू तुझ्या मनाबाहेर आहेस का?!"
"वस्तू बदलतात.." मी म्हणालो
"बैलाची विष्ठा!" ती म्हणाली.
"तुला माहीत नाही. उशिरात मी बऱ्याच मधून गेलो आहे." मी.
"तू जखमी दिसतोस. अरेरे, मी दु:खी आहे." ती.
"ते आता बरोबर आहे. तुला दु:ख जाणवून घ्यायला नको खरंच."
"भांडवलशाहीने तुझ्यावर चांगले उपचार केलेले दिसताहेत". ती.
"प्रत्येक कुत्र्याचा दिवस असतो. तू जर तुझी बुद्धिमत्ता बरोबर वापरली असतीस तर आज किमान आघाडी सरकारमध्ये मंत्र्याची सचिव तरी झाली असतीस." मी.
"किती कायम ठशाच्या ठोकळ्याप्रमाणे विचार तुझे! उत्तम चालणाऱ्या गिरणीप्रमाणे." ती म्हणाली.
आता आम्ही हमरस्त्यावरून डिसएंट्री केली होती.
निम्नशहरातील इमारतीच्या शेवटच्या माळ्यावरील माझ्या सदनिकेतून शहराची आकाशरेषा न्याहाळत आम्ही रात्रीचे जेवण घेतले. इटालियन भात, काळे आॅलिव्ह असलेले सलाद, आॅलिव्ह तेलात तळलेले डुक्कर किंवा तत्सम मांसाचे तुकडे, या सर्वांना मानार्थ अशी तांबडी वारुणी असा मराठमोळा बेत होता.
"हे असं तेलश्रीमंत भोजन बरं नाही.." तळलेल्या मांसाचा सुंदर छोटा तुकडा चघळत ती म्हणाली.
"तुला पूर्वी किती निरोगी भूक असायची!" मी म्हणालो.
"देशातील बहुसंख्य नागरिक एक वेळच्या जेवणासाठी टाचा घासत असताना आपण असं पाचसहा ओघांचं दुपारचं अथवा रात्रीचं किंवा खूप उशिरा रात्रीचं जेवण घेणं मला मान्य नाही." ती उत्तरली.
मी तिच्या पेल्यात आणखी वारुणी ओतली.
"केवळ रस्त्यासाठी बरं.." असं म्हणून तिने ग्लास उचलला.
जेवण झाल्यावर आम्ही धूम्रपानाच्या खोलीत आलो. तिने परदेशी बनावटीची विडी शिलगावली. माझ्या जराशा त्रस्त चेहऱ्याकडे पाहून ती म्हणाली,"तू तर साखळी पद्धतीने सेवन करायचास पूर्वी. आम्ही तुला ओएनजीसी म्हणायचो. तेव्हा तुझ्यापेक्षा पवित्र अशा थाटात माझ्याकडे पाहू नकोस."
"तिथे जाऊन आलोय, करून आलोय..मला आता ते मजेदार वाटत नाही." मी म्हणालो.
"बरं, आपले मित्र देशपुरुष भुकेले असताना भोजन कमी करावं म्हणणारी तू, त्यात विडी तत्व कसं बसतं?" मी विचारलं.
त्यावर एक डोळा मोडत ती म्हणाली,"अभिनय करू नकोस! समाजवादात भुकेलं राहणं महत्वाचं नाही, दिसणं आहे." असं म्हणून तिने धुराची वलयं छताच्या दिशेने सोडली.
"बरं बरं! आता आपला काय कार्यक्रम पुढे, माझ्या शर्करे?" मी विचारलं.
"माझ्या गोड वाटाण्या, आपला नाही, माझा कार्यक्रम! कल्पना घेऊ नकोस. उद्या एका भांडवलशाहीवादी नफेखोर उद्योगानं आयोजित केलेल्या परिषदेत माझं किल्लीचं व्याख्यान आहे. जर तुला मन नसेल तर तिथे सकाळी मला पाडशील का?" तिनं लाडिक रुक्षतेने विचारलं.
"मला काहीच समस्या नाही. जरूर पाडीन आणि हवं तर नंतर उचलायलाही येईन. तुला पाहिजे?" मी म्हणालो.
"नक्कीच! मी प्रेम करीन त्यावर!" ती चीत्कारली.
"केलंच असं गृहीत धर मग! बरं, तू दमली असशीलच. तू आता झोप घे. मी ही माझ्या बिछानाखोलीत निवृत्त होतो. तुझी रात्र चांगली जावो!" मी निरोप घेत पुटपुटलो.
"तुझीही, माझ्या जुन्या मित्रा! शर्करामुक्त स्वप्ने! घट्ट झोप! तुला ढेकूण न चावोत!" ती चिवचिवली.
(मटा भाषांतर सेवेचे आभार मानून)

गरजूंसाठी संदर्भ :
http://maharashtratimes.indiatimes.com/editorial/article/my-friend-and-first-love-gauri-lankesh-was-the-epitome-of-amazing-grace/articleshow/60436982.cms